Prof. dr hab. Adam Strzałkowski urodził się 26 listopada 1923 roku w Tenczynku. Studia fizyki ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1948 roku. Karierę zaczynał od astronomii w Obserwatorium Astronomicznym UJ u profesora Tadeusza Banachiewicza, którego uważa za swojego pierwszego mistrza. Wspólnie z Olegiem Czyżewskim i Jerzym de Mezerem zbudował pierwszy w Polsce radioteleskop do obserwacji słońca. Do dzisiaj cytowana jest jego praca o rozpraszaniu promieniowania w atmosferze Ziemi, która miała być jego doktoratem. Równocześnie zajmował się fizyką: z Janem Wesołowskim i Jerzym Janikiem wznowili od zera (rozpoczęte przed wojną przez Mieczysława Jeżewskiego) pomiary promieniowania kosmicznego pod ziemią, w jednej z komór Kopalni Soli w Wieliczce. Pod koniec lat 40. rozpoczął pracę w Zakładzie Fizyki Jądra Atomowego i szybko stał się głównym współpracownikiem prof. Henryka Niewodniczańskiego. W tym pionierskim okresie zajmował się budową cyklotronu oraz akceleratora elektrostatycznego w Instytucie Fizyki UJ.

Prof. Adam Strzałkowski jest absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego, jego profesorem honorowym , członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, doktorem h.c. Uniwersytetu Śląskiego, byłym prorektorem UJ (1973 - 1975), byłym dyrektorem Instytutu Fizyki UJ i wicedyrektorem Instytutu Fizyki Jądrowej, członkiem Europejskiego Towarzystwa Fizycznego i Polskiego Towarzystwa Fizycznego.

Prof. Strzałkowski jest autorem lub współautorem ponad 160 oryginalnych artykułów naukowych, z których wiele zyskało szeroki rozgłos i uznanie. W ogromnej większości są to prace opublikowane w czasopismach najwyższej rangi światowej. Szereg prac posiada rangę odkrycia naukowego, są licznie cytowane w literaturze światowej i weszły na trwale do podręczników. Uważany jest za jednego z fizyków najbardziej zasłużonych dla rozwoju badań jądrowych w Polsce.

Pomimo przejścia na emeryturę w roku 1994 prof. Strzałkowski jest nadal bardzo aktywny naukowo.

Profesor odszedł 25 lipca 2020 roku.